Lessons learned..uhh learning..

Ik ben op zoek naar een nieuwe manier om in de flow te komen en meer productief te zijn voor de LEEF-wijzer. Ik vind het echt een fantastisch project om mee bezig te zijn en toch kom ik vaak niet aan de slag.

Vroeger produceerde ik volgens het motto, onder druk wordt alles vloeibaar. Dat gaat niet meer. Hoe dan wel...het antwoord vond ik bij vriendinnen en in de les die ik, maar niet af kreeg. "Eer je natuurlijke ritme'.

Heb je vragen of loop je ergens vast, neem gerust contact met mij op via www.brein.support. Daar vind je ook de teksten van de podcast in de vorm van een blog. Veel blogs zijn ook nog niet opgenomen als podcast dus als lezen niet een groot probleem is kan je daar mijn hele proces terugvinden.

Om deze podcast beschikbaar te houden moet ik een aantal kosten maken voor hosting en apparatuur. Niet heel eenvoudig met een WIA, daarom de link 'support the show' heb je iets aan deze podcast, de kosten zijn ongeveer $12,- per maand en wat PayPal fees voor mij. Elke euro helpt om dit in de lucht te houden. Dank je wel! Voel je niet verplicht. Ik hoop vooral dat je er iets aan hebt!

Transcript

Lessons learned..uhh learning..

Het is zo mooi hoe, onbewust en onverwacht, verschillende, relatief onbelangrijke dingen zorgen voor een compleet plaatje. Ik probeer, net zo goed voor mijzelf als voor degene die deze blog lezen of de podcast luisteren, elke maand een soort update te schrijven van hoe het nu gaat: waar ik sta in mijn proces, wat er niet goed gaat, maar het allerliefste natuurlijk wat er supergoed gaat. Ik heb een hekel aan negatieve verhalen, maar helaas is het soms ook wel lastig om de positieve ontwikkelingen te zien. Ik kan niet ontkennen dat ik toch weer in een nieuw acceptatie proces terecht ben gekomen. Iets met opnieuw zoeken, trial en error en dat komt en gaat met frustratie, woede en verdriet. Maar ook met euforie. Ik wil dit blog schrijven met de juiste invalshoek om goed het gevoel uit te leggen en niet klagend over te komen.

Re-integratie 
Omdat toch wel duidelijk is dat ik niet meer gewoon in een baan zal kunnen functioneren, ben ik bezig met mijn eigen re-integratie plan. Het doel is om 4 uur per dag te kunnen werken aan de toekomst. Voor nu gaat dat over de podcast ‘Hersens uit de Cel’ van de oude blogs waar ik al ontzettend mooie en ontroerende reacties op heb gekregen en die zelfs gedeeld werd door iemand die ik niet ken. Dat is dus iets waar ik toch mensen mee kan helpen en dat geeft mijn leven waarde, nut. Dat heb ik nodig. Bovendien is het echt heel leerzaam voor mij om weer te lezen hoe het vorig jaar was. Hoe ik er toen voor stond. Te merken dat ik die obstakels inmiddels heb weten te overwinnen.

Daarnaast natuurlijk mijn LEEF-wijzer waarmee ik probeer anderen met NAH te helpen zodat zij niet weer het wiel opnieuw hoeven uit te vinden. Er is dus meer dan genoeg werk om mijn uren mee te vullen. Sterker nog, het is echt heel veel en heel leuk ook nog eens. En nuttig! Maar toch loop ik vast. Als ik op een goede dag, waar alles meewerkt, een aantal lessen uitgeschreven krijg, loop ik op wolken. Zo blij dat het weer kan en hyper gemotiveerd om door te gaan. Ik moet mijzelf dan echt remmen omdat ik weet dat ik echt niet meer een nacht door moet gaan omdat ik in de flow zit. Dat is nu eenmaal anders tegenwoordig. Dus onderbreek ik de flow om te zorgen voor genoeg slaap. Maar dan..

Waar het mis gaat 
En dan gaat het op andere dagen toch weer mis. Ik vind het zo ontzettend leuk om mee bezig te zijn, maar ik kom vaak niet aan het werk. Als ik al aan de gang kom dan stopt het bij de tweede of derde verstoring omdat ik er gewoon niet meer in kan komen. Dit is zo anders dan vroeger. Verstoringen zijn ook gewoon niet te vermijden. Een appje, een vraag of de wasmachine die piept. Bovendien is iedereen ook gewend aan dat ik toch niets te doen heb. Ik ben vrij spel en beter overdag te benaderen dan in de avond, zegt het verleden. Ik ben ook niet de persoon die alles dan kan negeren. Ja alle notificaties staan uit, ik heb oortjes in met muziek en ik geef aan dat ik even onbereikbaar ben naar mijn omgeving en toch werkt het gewoon niet zo.

Twee obstakels 
Er zijn dus twee oplossingen nodig. De eerste gaat over verstoringen uitsluiten. Dat is gewoon lastig en hier heb ik al veel aan gedaan. Het tweede is uitzoeken waarom ik zo moeilijk kan starten. Punt één ben ik een denker, er moet een eerste stap in mijn hoofd zijn voor ik begin. Dat lukt wel. Ten tweede heb ik een leeg hoofd nodig. Dus ook leeg van huishoudelijke zaken die die dag moeten gebeuren. Dat is wel iets waar ik mee aan de slag zal moeten. Drie is wel een heel belangrijk en complex punt: Al vanaf mijn puberteit presteer ik het beste onder druk. Onder druk wordt alles vloeibaar was mijn motto. Ik wachtte net zo lang tot ik echt haast kreeg om de deadline te halen en dan haalde ik door. Heerlijk! Met mijn studie zat ik zo nachten in mijn eentje door te tikken.

Probleempje 
Er is alleen één probleempje met die methode. Die doet het niet meer. Tegenwoordig kan ik helemaal niet meer tegen deadlines en druk of stress. Mijn hersenen verwerken die signalen niet goed en door de aansturing van mijn hersenen richting mijn sympathische en parasympathische zenuwstelsel gaat er van alles op hol. Gevolg is hypo’s en/of algehele terugkeer van alle klachten: duizelig, hoofdpijn, misselijk, brain fog en meer. Pakketje “lam leggen,die griet”. Dus om te starten en in de flow te komen heb ik de druk van een deadline nodig, alleen is die druk een garantie dat ik binnen no-time plat lig en bij moet komen. Er moet iets nieuws zijn.

Les schrijven “eer je natuurlijke ritme” 
En al deze frustratie kwam op het moment dat ik aan het schrijven ben over het eren van je natuurlijke ritme. Omdat het eren van je natuurlijke ritme ontzettend veel energie scheelt. En omdat als je in dat natuurlijke ritme de juiste routines weet te organiseren het je nog meer energie scheelt. Dat gaat over eren dat je een ochtend- of een avondmens bent. Introvert of extrovert. Maar het gaat ook heel erg over de juiste bezigheden op het juiste moment van de dag plannen. Ik krijg die les maar niet af geschreven. Ik weet precies waar het over moet gaan, ik heb alle boeken en stukken die ik ervoor wil gebruiken gelezen en samengevat maar ik krijg het niet afgerond en de frustratie viert hoogtij.

Telefoontje 
En dan spreek ik voor het eerst in tijden Ellen. We kletsen bij, er is een hoop gebeurd sinds de laatste keer dat we elkaar echt rustig konden spreken. Ellen heeft zich samen met nog een paar lieve vriendinnen enorm ingezet om de crowdfundactie een succes te maken. Ik ken haar al vanaf 2002 en we weten heel goed dat we op net zoveel punten hetzelfde en verschillend zijn van elkaar. Mooie combi. We krijgen het over mijn plannen en ook over waarom het niet meer gaat als vroeger maar dat ik nog niet weet hoe het dan wel moet lukken. Ellen vraagt mij of ik de juiste dingen wel op het juiste moment plan. Eigenlijk weet ik er niet zo goed een antwoord op.

Krista
Een dag later ben ik bij Krista, we hebben elkaar al 9 maanden niet gezien en in alle hectiek elkaar ook veel minder gesproken dan we gewend zijn. Naast een wereld aan onderwerpen komt ook mijn ‘hoe kom ik nu aan het werk zonder deadline’ vraag aan de orde. In een samenraapsel van verschillende onderwerpen van de dag kom ik erachter dat mijn huidige globale dagindeling eigenlijk is ontstaan door onze hond. Niet bewuster dan dat en mogelijk achterhaald.

Huidige dagindeling 
Op dit moment ziet mijn mogelijk minder ideale dag dan ik dacht er als volgt uit. Ik heb een opstartroutine, een ochtendroutine, een avondroutine en een naar bed routine. Tussen de ochtendroutine en de avondroutine is de ‘werk’-tijd ingepland. Grofweg gaat de wekker om 7:30 waarna ik opstart en zorg dat de kinderen alles hebben wat nodig is om de dag goed te starten en door te komen. Als zij de deur uit zijn of achter de laptop zitten start mijn ochtendroutine. Meestal op de bank want na alle drukte in de ochtend was de hond altijd erg druk en van slag. De enige manier die we vonden om dat te doorbreken was als ik zelf rustig op de bank ging zitten.

Ze schuift dan dicht tegen mij aan en komt tot rust. Het liefste zit ze 24/7 in contact met mij. Onze hond is heel erg gevoelig en ik denk wel eens dat zij mij met haar gedrag juist gedwongen heeft om na de drukte een periode rust op de bank in de lassen. Ik ben alleen wel bezigheden gaan zoeken voor die periode. Ik doe op de bank dagelijks mijn oogtherapie, mijn neurasthenic syntonics bril, ademhalingsoefeningen en lezen. Ik maak er mijn dagplanning, verwerk de mail en lees het nieuws. Al met al zit ik daar niet niets te doen. Maar ‘werk’ kan ik het ook niet noemen. Dan is het tijd de hond te legen en dan zou ik op zijn minst dus van 13:30 tot mijn avondroutine start om 17:00, echt moeten kunnen produceren.

Ochtendroutine 
In mijn ochtendroutine doe ik dus eigenlijk heel veel verschillende kleine, korte taken. Maar wel veel. Het resultaat is dat ik dan dus rustig op de bank zit met de hond tegen mij aan en dan blijkt het lastig om achter de pc te kruipen. Ik heb dan ook al zoveel stapjes gezet. Versplinterd werk verricht. Maar wat ik na deze gedachte ontdekte is bizar. Ik keek naar de les waar ik mee bezig ben over het eren van je natuurlijke ritme. Ik ben al meerdere keren gestrand op het punt waar ik uitleg hoe belangrijk het is om de juiste bezigheden op het juiste moment te plannen. PING.

Misschien ben ik wel juist in de middag waarin ik nu probeer productief te zijn, meer geschikt om de routinematige korte, snelle en afwisselende therapie en administratie zaken te doen en in de ochtend veel effectiever voor denk en computer taken. Ik voel weerstand, maar moet ook echt erkennen dat dat stukje van mijn dag onvoldoende bewust is vormgegeven. Het is zo ontstaan maar met hersenletsel is dat vaak gewoon niet goed genoeg.

Learning lessons.. 
Zo blijkt het ineens dat niet alleen het opnieuw bezig zijn met de blogs van vorig jaar voor de podcast helpend is. Ook het schrijven van de LEEF-wijzer, die ik nota bene zelf heb uitgevonden en bedacht, heeft nog steeds lessen in zich voor mij. Steeds weer dingen die ik wel weet maar dus blijkbaar niet goed genoeg heb gebruikt. Weten hoe het moet, is wat anders dan doen zoals het werkt.

Ik maak dit programma dus kennelijk net zo goed voor mijzelf als voor anderen. Opdracht voor komende week: Practise what you preach. Zoek naar de momenten op de dag dat je het meest effectief kunt zijn voor elke specifieke taak. Plan de verschillende bezigheden op het juiste moment. Eer je natuurlijke ritme.