Packing a suitcase for a place..

Met de verbetering die ik ervaar komen nieuwe frustraties. Ik probeer je een inkijkje te geven in hoe ik met die frustraties omga. Waar ze vandaan komen en hoe ik daar tegenaan kijk.

Ik analyseer waar ik tegenaan loop en wat er anders is dan voor mijn hersenletsel. In mijn zoektocht naar de oplossing experimenteer ik met verschillende aanpakken.

Vooral lig ik met mijzelf overhoop omdat alles langzamer gaat. Mijn hersens uit de cel programma-idee duurt daarom veel langer dan ik van mijzelf gewend ben. Daar baal ik van.

Onderweg naar Pauline 3.0. Dit keer met een positieve extra uitdaging erbij. Verbetering met een onbekend eindpunt.

Is het makkelijker voor je om de tekst mee te lezen terwijl je luistert? Kijk voor deze podcast dan op https://brein.support/packing-a-suitcase-for-a-place/.

Heb je vragen of loop je ergens vast, neem gerust contact met mij op via www.brein.support. Daar vind je ook de teksten van de podcast in de vorm van een blog. Veel blogs zijn ook nog niet opgenomen als podcast dus als lezen niet een groot probleem is kan je daar mijn hele proces terugvinden.

Om deze podcast beschikbaar te houden moet ik een aantal kosten maken voor hosting en apparatuur. Niet heel eenvoudig met een WIA, daarom de link 'support the show' heb je iets aan deze podcast, de kosten zijn ongeveer $12,- per maand en wat PayPal fees voor mij. Elke euro helpt om dit in de lucht te houden. Dank je wel! Voel je niet verplicht. Ik hoop vooral dat je er iets aan hebt!

Transcript

Packing a suitcase for a place..

Packing a suitcase for a place –
None of us has been –
A place that has to be believed –
To be seen..

Frustratie
Ik denk dat het één van de meest ervaren emoties van de laatste tijd is. En los van de bizarre situatie waar we ons allemaal in bevinden deze maanden, is het voor mijn persoonlijke proces ook een alom aanwezig gevoel. Frustratie is sinds mijn septische shock in 2012 een regelmatig terugkerend thema. De ene periode meer dan de andere. Wel altijd met uiteindelijk als resultaat..groei.

Maar nu
Man, wat voel ik mij op dit moment regelmatig pissed. Op mijzelf, op dat ik niet méér voor elkaar krijg op een dag. Op dat ik niet sneller kan. Ik vraag mij steeds af waarom mijn idee nog niet is uitgewerkt. Waarom staat de podcast nog niet, ben ik nog niet aan het schrijven, filmen en editen. Vind ik het dan niet leuk genoeg? Niet belangrijk genoeg? Is er geen passie?

Vast
Ik liep steeds vaker vast. Boos dat ik niet sneller op stoom kwam en ik moest er dus echt iets aan doen. Ik voel zoveel gedrevenheid om mijn tips en tools voor praktisch leven met hersenletsel de wereld in te helpen maar het duurt en het duurt. En als het lang duurt, heb ik de neiging interesse te verliezen of om op te geven (al doe ik dat zelden echt). Tijd dus om er eens goed naar te kijken. Wat moet ik met deze frustratie en wat kan ik eraan doen? Waar komt het vandaan en wat kan het brengen? Zomaar wat gedachtes die de afgelopen tijd door mijn hoofd dolen.

Acceptatie
Frustratie kent bij mij twee vervolgroutes: acceptatie of geen acceptatie. Acceptatie is een heel proces en de route van de laatste jaren. Een berusting waar ik eigenlijk al vele jaren mee aan het stoeien ben. Toen ik ziek werd en mij compleet afhankelijk moest overgeven aan onbekenden voor alles wat nodig was om in leven te blijven. Daarna in het acceptatie proces van het opgelopen hersenletsel en lichamelijke herstel. Altijd ging dat gepaard met frustratie want ik werd gedwongen in een onbekende situatie die mijn leven ondersteboven gooide. Weg van datgene wat normaal was en waar ik naar verlangde. Frustratie dwong mij ook altijd weer om te zoeken naar nieuwe paden. Een nieuw normaal te creëren en geluk in mijn leven te vinden.

Nieuwe normaal
Het vinden van een nieuw normaal en acceptatie is een golfbeweging. In elk geval bij mij. Een proces waarbij door de tijd heen de pieken en dalen afvlakken en de periodes tussen de golven steeds groter wordt naarmate het nieuwe normaal een standaard dreigt te worden.

2019
In 2019 had ik de Pauline 2.0 redelijk in kaart. De aanpassingen in mijn dagelijks leven waren nog steeds lang niet altijd fijn maar er was een soort dagindeling en routine. Er was een nieuwe handleiding ontstaan. Mag ook wel na 7 jaar. Dat is dus de groei die ontstaat vanuit mijn frustratie. Ik vind frustratie een hele vervelende maar hele nuttige emotie. Mits ik er iets mee doe. Vooral omdat het voortkomt uit verlangen. Iets wat je graag wil maar wat onbereikbaar is of lijkt. Wat je, als je ervoor open staat, dwingt om creatief met de feiten om te gaan en zo het leven toch mooier te maken.

Pauline 3.0
Sinds CFX in oktober 2019 ben ik weer op reis. Onderweg naar Pauline 3.0. Dit keer met een positieve extra uitdaging erbij. Verbetering met een onbekend eindpunt. De afgelopen 15 maanden wisselt de eindbestemming regelmatig. Inmiddels is wel helder dat ondanks de enorme verbetering en nog steeds sprake is van hersenletsel en bijbehorende beperkingen. Ook is duidelijk dat er veel minder nodig is om veel meer te bereiken. Maar echt 100% zoals het was zal het niet meer worden. Het merkbare gevolg, wat ook de aanleiding is van deze blog en mijn zoektocht, is dat alles langzamer gaat.

Blokjes
Ik kan niet lange tijd achter elkaar grote stappen zetten. Het moet in kleine blokjes waarbij ik enorm moet opletten dat ik genoeg slaap, inspanning en ontspanning goed afwissel en mijn dag indeel en naleef volgens redelijk strakke routines. Spanning, negatieve emoties en druk zijn killing. Maar die horen natuurlijk wel bij het leven.

Routines
Wat er allemaal haalbaar is zal blijken naarmate ik alle routines beter geïntegreerd krijg in mijn dagelijkse leven. De eindbestemming van deze reis is nog niet vastgesteld. De droombestemming uiteraard wel. Ik zou nog steeds weer willen kunnen werken zoals ieder ander. Alleen de conclusie is nu dat dat niet een haalbaar verlangen is en dus kan ik daarmee mijn huidige frustratie wel verklaren.

Nog geen acceptatie
Voorlopig kies ik voor onderzoek, optimalisatie en tijdelijke acceptatie. Dat ik met slakkensnelheid werk aan mijn Hersens uit de Cel programma frustreert mij enorm. En toch kies ik er voor om wat betreft de snelheid mij te richten op acceptatie. Voor nu 😉 Inclusief de frustratiecurve die daar kennelijk bij hoort voor mij. Maar ik geef niet op. Ik ben nog niet klaar om op te geven. En als ik dan op dat randje van stoppen wankel, krijg ik weer een lief bericht van iemand die hoopt dat mijn programma af komt omdat ze het nut er zo van inziet. Of ik spreek iemand die dankbaar is dat ik mijn ervaring en tips deel zodat zij er na jaren weer mee doorkan en zie ik een facebook herinnering…

Terugblikken
Een herinnering die mij toont dat ik een jaar geleden dankbaar was dat ik op 1 dag 15 minuten kon lezen zonder echte klachten..15 minuten, terwijl ik vroeger nooit van lezen hield, was ik hier zo ontzettend blij mee. En dan mij realiseer dat ik laatst ineens zag dat ik afgelopen jaar, dus in de elf maanden na het plaatsen van het facebook bericht, ik in 10 boeken ben begonnen en er 7 heb uitgelezen. De rest zeker voor de helft. Dat inmiddels lezen een vast onderdeel is van mijn dag waar ik mij zelfs beter van voel. Niet lang maar wel consistent. Dat is onmiskenbare vooruitgang..

Bestemming
Mijn conclusie is wel helder. Ik reis gewoon door. Dat programma gaat er komen en als het langer duurt heb ik alleen maar meer ervaring om te delen. En zeg nou zelf. Wat een cadeautje om in deze rare Corona-tijd te mogen reizen zonder bestemming..