Stap voor stap op de trap..
Nu ik weer een doel heb gevonden wat hopelijk leidt tot werk en onafhankelijkheid, kan ik niet wachten dit te realiseren.
Maar het leven is wat er gebeurt, terwijl je andere plannen maakt.
Dromen
Het liefste zou ik alle dagen van de week mij volledig storten of het LEEF programma. Met de snelheid van een orkaan de boel afwerken, opbouwen, uitwerken en beschikbaar maken zodat zo snel mogelijk iedereen die er iets aan zou kunnen hebben, ook kan profiteren van mijn ervaring.
Realiteit
De realiteit is gewoon anders. Behalve dat de kinderen en het dagelijks leven gewoon (on)verwacht om de hoek komen zeilen, is er ook nog wel degelijk een beperking. Ik voel mij 10.000x beter dan voor CFX maar de oude verwacht ik niet meer te worden. Dat is prima maar betekent wel dat ik in deze fase opnieuw moet ontdekken hoe het dan wel kan, wat ik dan wel kan en of ik dat zo wil.
Afgelopen week
Even een praktijkvoorbeeld. Routine is mijn alles. Routine is echt een lifesaver als het gaat om mijn brein. Maar ja..het leven is vaak geen routine. Zo zouden de kinderen zondag avond hierheen komen en donderdag naar hun vader gaan. Helaas was er een obstakel en moesten ze uit voorzorg in quarantaine.
Ik loop extra risico om heel ziek te worden van Covid19 en we zijn dus heel voorzichtig. En zo moest ik mijn kinderen dus bij hun vader in quarantaine laten tot er meer zekerheid was. Het gevolg: extra boodschappen doen, onderwijs op afstand begeleiden maar dan op ook met afstand tussen mij en de kinderen en dus minimale routine. Om ze, godzijdank, woensdagavond weer vast te kunnen pakken en vervolgens het schema om te gooien omdat ze toen bij ons bleven. Een vergeten vaccinatie afspraak, schilder- en vloerreparatie afspraken en extra drukke dagen waren de laatste druppel. En toen was ik gevloerd. Van de spanning en de onverwachte elementen van het leven.
Herstel
Gisteren was ik daardoor kapot en beroerd toen ik wakker werd. Dan zijn er botsende factoren die mij voor lastige keuzes zetten. Ik wil gewoon door. Er is eindelijk ruimte en tijd, geen school en andere afspraken maar mijn hoofd zit vol mist en ik voel mij als vanouds, nou niet echt zo erg, maar ik voel mij duizelig en onstabiel.
Doorgaan is eigenlijk schouders eronder en nog geen 10 procent presteren met een dikke kans dat het over moet omdat het onder mijn maat is. De andere optie is..toegeven.. De meest lastige en meest verstandige optie by far maar wat is het nog steeds een gevecht.
Puntje bij paaltje heb ik ervoor gekozen een dag met joggingbroek en iPad voornamelijk op bed door te brengen, in slaap vallen als het kan en opstaan indien nodig. De avond met iPad op de bank, waarbij ik de meeste afleveringen van mijn onbelangrijke Netflix serie gewoon nog een keer kan bekijken omdat ik erbij in slaap ben gevallen of het gewoon vergeten ben. En mijzelf dat toestaan maakt mij weer het vrouwtje aan het einde van de middag maar vooral de volgende dag. Dankzij CFX. Geen week meer aan bed gekluisterd maar de keuze terug om rust te pakken en met 24 uur weer de wereld aan te kunnen.
Confrontatie
Juist omdat ik mijn ervaringen, tools en tips van 8+ jaar NAH aan het opschrijven en ordenen ben, had ik gisteren zowaar ineens een glashelder kompas. Steeds vaker zijn begrippen waar ik jarenlang mee heb geworsteld, praktisch en logisch. Vechten tegen wat niet kan is zinloos. Toegeven en omarmen werkt. Blokjes werken is de uitweg. Allemaal elementen die nu weer extra helder op mijn netvlies staan en die ik zelf ook weer belangrijker maak. Practice what you preach!
De aanleiding
En ineens klikte het. De afgelopen weken heb ik een mega project in huis aangepakt. Een minimaal 45 jaar oude trap, vol lijmresten met dezelfde leeftijd en krakende botten renoveren naar deze tijd. Met inspiratie van mijn schoonzus en tools van mijn schoonouders ben ik de strijd aangegaan. Inclusief strategisch oorlog aanvalsplan.
Strategie
Ik wist al dat het nooit in volle dagen achter elkaar kon. Maar ik ben nogal van het taken afronden voor je stopt. En ik ben nog meer van..het is alleen goed als je je taak hebt afgerond. Geen goede combi met hersenletsel en eigenlijk nooit en voor niemand die gelukkig wil leven. Dus nieuwe aanpak. Elke dag een stapje. Elke dag een trede. Leek een goed idee. Te overzien.
Inzicht
En dan komt het. Het werk bleek bijna meditatief (en een enorme workout, inclusief spierpijn, foei zeg). Wat blijkt, je kunt je perspectief veranderen. Van elke dag een trede werd ik alleen maar onrustiger. Want de ene ging sneller dan de andere en de ene dag wilde en kon ik nog wel door en de andere absoluut niet. Dus change of plans. De taak werd tijd.
Doel
Ik veranderde de strategie van een trede per dag naar een uur per dag en als ik mij goed voelde mocht het uitlopen tot het klaar was. Want alles na 1 uur was gewonnen inzet en had geen verdere deadline. En ineens haalde ik altijd mijn doel. Zelfs bij een slechte dag was dat uurtje nog te doen en veel vaker maakte ik er 2 of drie uur van. Met nog veel meer voldoening dan voorheen. Zelfs als het maar 1 trede was. Ik had immers 300% gehaald van mijn doel.
Trap
En al die uurtjes elke dag maakten dat een project van zeker ca. 100 uur in iets meer dan 6 weken met een heerlijk gevoel werd afgerond. 14 treden, kaal geschraapt, geschuurd, gekit, in 15 kleuren, elke trede iets lichter, en zonder dat elke stap nog kraakt.
Stap voor stap op de trap naar de toekomst..
En dit is dus hoe het gaat. Stap voor stap…Ik heb enorm veel werk te verzetten als ik dit Hersens uit de Cel – LEEF programma wil maken en mensen wil helpen. Het is spannend en leuk. Ik wil het elke dag 16 uur achter elkaar doen. Dat gaat niet lukken..Maar net als de trap..ik werk in blokjes, sta mijzelf op tijd een dagje rust en ontspanning toe. Nog beter doe ik dat elke dag kortere tijd. Ik verleg mijn focus van taak naar tijd en als ik dan elke dag een uurtje hieraan ga werken dan ontstaat er stap voor stap een mooie trap naar de toekomst
