De Tandarts..

Langzaam merk ik in allerlei dingen dat ik vooruit ga, dat ik meer controle heb en dat ik mijn Fight-Flight mechanisme, wat jaren lang alleen maar aan heeft gestaan, weer rustiger kan krijgen. Het zijn de meest normale bezigheden die de meeste positieve veranderingen duidelijk maken. Zonder hulp en medicijnen naar de tandarts en dan toch nog in orde zijn. Ik dacht dat het nooit meer zou kunnen. Toch is dat weer gelukt. Kennelijk heeft hersenletsel ook veel invloed op dit soort dingen. De relatie tussen NAH en Fight-Flight reacties is zo groot, maar ook zo onderbelicht.

Heb je vragen of loop je ergens vast, neem gerust contact met mij op via www.brein.support. Daar vind je ook de teksten van de podcast in de vorm van een blog. Veel blogs zijn ook nog niet opgenomen als podcast dus als lezen niet een groot probleem is kan je daar mijn hele proces terugvinden.

Transcript

De Tandarts..

Vandaag
Het was weer zover..de tandarts. Nooit mijn favoriete afspraken in het jaar, maar de laatste 7+ jaar moest het gewoon met zware middelen tegen de zenuwen. En zeker niet zonder steun en toeverlaat. Los van het feit dat het niet toegestaan is om met dergelijke middelen in je mik auto te rijden, kon ik gewoon niet alleen.

Geen controle
Ik kon gewoon niet mijzelf onder controle houden. Bijna letterlijke doodsangst. Al dagen voor de afspraak reacties in mijn lijf die ik niet herkende en waarbij ik onophoudelijk om werkelijk elke zucht in tranen uitbarsten.

Vroeger
Terwijl ik voor mijn operatie in 2012 nooit echt angst heb gevoeld voor de tandarts. Oké, het was geen favoriet maar met een niet al te sterk gebit vanaf mijn jeugd, had ik toch maar 1x een verdoving gehad voor een wortelkanaal behandeling en een kroon. Verder deed ik al het onderhoud zonder verdoving. Dus niet bepaald een angsthaas.

En toen
Na mijn langdurige ziekenhuis opname, en met name het niet eten en drinken van meer dan 4 maanden, voelde mijn gebit als rubber. Er gebeuren rare dingen in je mond als je hem zolang niet ‘normaal’ gebruikt. Bovendien is gebitsverzorging geen standaard verzorging in het ziekenhuis. Er is denk ik gewoon simpelweg geen tijd voor. Dat past wel bij het beeld dat de meeste mensen gewassen worden met wegwerp washandjes die in een magnetron opgewarmd worden. Gelukkig had ik verpleegkundigen die dat na enige tijd niet meer menselijk vonden en mij met water gingen wassen. Maar mijn gebit..

En als je zelf je armen bijna niet op kunt tillen zonder halverwege in slaap te vallen van pijn en uitputting, dan staat het ook niet als nummer 1 op de prioriteitenlijst, ook niet bij het vragen om hulp.

Na 2012
Toen ik eenmaal een beetje opgeknapt was moest er een grondige restauratie plaatsvinden aan mijn gebit. Gelukkig heb ik een geweldig inlevende tandarts die tot op de dag van vandaag rekening houdt met mijn verleden. Alles is goedgekomen qua gebitsherstel, maar niet zonder de nodige tranquillizers. Letterlijk..

Trauma
Ik dacht altijd dat dat kwam door mijn PTSS wat direct een connectie heeft met mijn medische verleden en medische handelingen. Ik dacht dat dit trauma ervoor zorgde dat ik geen medische behandeling meer kon onderaan zonder doodsangst. En dat ging niet alleen om de tandarts, ook de huisarts en ruim een jaar geleden een darm onderzoek vanwege rest klachten. Tranen met tuiten en niet te rationaliseren angst.

Maar nu
Moest ik vandaag twee oude vullingen laten vervangen..en ik was heel oké. Vanwege Corona is het verzoek om alleen te komen indien mogelijk. Ik ben altijd iemand die zich het liefste aan de regels houdt. Gewoon netjes en het niemand moeilijk maken. Dus ik ging alleen. In de auto. Naar oud-zuid in Amsterdam. En dus geen tranquillizers want.. ik moest rijden. Maar bij vertrek was ik opmerkelijk rustig. Mijn schouders waren laag en ontspannen en mijn ademhaling was onder controle. Geen trillende handen, geen hoofdpijn, geen duizeligheid en redelijk goed werkende ogen.

De behandeling
Na een lekker ritje kwam ik exact op tijd de praktijk binnen. Een rare gewaarwording want eerst al allerlei aanplakbiljetten met regels. Bij binnenkomst overal slecht afgewerkte plexiglas schermen in deze luxe oud-zuid praktijk. Handen spoelen met alcohol en allemaal kruizen van goedkoop plakband op de wachtkamer stoelen. Toen ik plaats mocht nemen in de stoel moest ik eerst 30 seconden spoelen met een waterstofperoxide oplossing terwijl de tandarts en de assistende hun outfit van masker en handschoenen uitbreidden met een masker wat je doet denken aan een astronaut.

Angst
Als iets mij angst zou moeten inboezemen, zou dat toch wel deze scene zijn. Maar ik was prima in orde: voelde mij rustig, kon grapjes maken. Oké, wel iets gespannen grapjes maar toch, dat zijn ze vast wel gewend. En ik ging, na een autoreis in mijn eentje, parkeren in de binnenstad met een tijdsdruk van de afspraak, toch ontspannen en met een normale ademhaling de stoel in.

Verdoving
Toen kwam de eerste vraag: “wil je verdoving?” En alsof ik mijzelf zonder aarzelen hoorde praten in 2011 zei ik: “Denk je dat het zonder kan?”… ik schrok zelf van de woorden die mijn mond uit rolden. Ze dacht van wel dus ik wilde geen verdoving. Het was echt zoooo gepiept. Ik had weer de controle om mij rustig op mijn ademhaling te focussen en bij elke spanning kon ik weer terug naar mijn buik ademhaling. Voor ik het wist zei ze al dat ze klaar was met boren en tot grote euforie kon het gevuld worden zonder ijzeren ringetjes etc. Met 15 minuten stond ik buiten, en heerlijk zonder scheve bek. Meteen in staat om koffie te drinken zonder ongemerkt mijn shirt onder te lekken.

Zege
Het voelt als zo’n zege maar eigenlijk gaat het weer over de EPIC week van CFX. En mijn inspanningen daarna om de fight-flight onder controle te krijgen met hun informatie. Kennelijk lukt dat goed! Ik kan steeds beter terug naar mijn basis, terug naar rustig ademen. Mijn hartslag is in rust stand ook serieus omlaag gegaan. 

Het was mij de afgelopen jaren al opgevallen dat ik direct na het rustig wakker worden een hartslag had van 94 of hoger, dus zo hoog in ultieme rust. Ik wist het maar snapte nooit waarom. Nu is die hartslag, zelfs na een slechte nacht (daar zijn er veel van op dit moment, daarover misschien later meer) echt vele slagen lager. Het is het ultieme bewijs dat ik met CFX, Syntonics (licht therapie), intervallen en chiropractie de boel weer meer naar een normaal heb gekregen. Dat ik controle krijg over mijn fight-flight knop.

Trauma
En kennelijk is er wel trauma, dat weet ik zeker, maar hadden mijn verlammende angsten meer te maken met het disfunctioneren van mijn brein. Met het NAH waarvan ze hier dachten dat het permanente was en nu blijkt voor een deel tijdelijk te zijn geweest.

Vertrouwen
En het mooiste van alles is dat ik deze ervaring weer in mijn rugzak voor vertrouwen stop. Vertrouwen gaat te paard en komt te voet is de uitspraak van de vader van mijn liefste vriendinnetje en zo is het precies. Ik heb veel van deze ervaringen nodig om weer in mijn brein en in mijn kunnen te gaan vertrouwen. Of nog beter, er weer als vanzelf vanuit te kunnen gaan, zonder nadenken. Maar deze dag, deze tandartservaring, mijn twee fijne, gladde, nieuwe vullingen, bewijzen dat het komt..